Mycoplasma pneumoniae jest jedną z najmniejszych znanych bakterii Gram-ujemnych. Jedynym gospodarzem tego patogenu jest człowiek. Drobnoustrój ten odpowiada za wystąpienie zapalenia górnych dróg oddechowych, tchawicy i oskrzeli. Ponadto Mycoplasma pneumoniae jest najczęstszą przyczyną atypowego zapalenia płuc. Do grupy ryzyka należą dzieci do 10 roku życia, które zapadają na mykoplazmatyczne zapalenie płuc 10-krotnie częściej w stosunku do ogółu społeczeństwa. Największe nasilenie infekcji dróg oddechowych wywołanych przez tą bakterię obserwuje się wiosną i jesienią. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową oraz kontaktu bezpośredniego. Patogen ten dość szybko rozprzestrzenia się wśród członków jednej rodziny oraz w skupiskach ludzi (szkoły, przedszkola, domy dziecka). Okres wylęgania trwa zwykle 2-3 tygodni. Objawy zakażenia Mycoplasma pneumoniae rozwijają się stopniowo, przez kilka dni, a utrzymują się często przez tygodnie a nawet miesiące. Dominującymi objawami są: nieżyt nosa i górnych dróg oddechowych, ból gardła, chrypka, zapalenie ucha. Często towarzyszą im silne bóle głowy, osłabienie, gorączka, nudności, wymioty, nocne poty. Charakterystyczny jest bardzo nasilony kaszel przypominający koklusz oraz trudności w odkrztuszaniu wydzieliny. Cięższy przebieg infekcji może wystąpić u osób ze współistniejącymi schorzeniami lub z zaburzeniami odporności (np. AIDS). Podczas zakażeń Mycoplasma pneumoniae może dochodzić do reinfekcji. Organizm po przejściu zakażenia tą bakterią nie uodparnia się na nią. W związku z tym infekcję Mycoplasma pneumoniae można przechodzić wielokrotnie w ciągu życia. Przebieg kolejnych infekcji jest różny i zależy głównie od stanu immunologicznego pacjenta.
Diagnostyka laboratoryjna zakażeń Mycoplasma pneumoniae
W rozpoznawaniu zakażeń wywoływanych przez Mycoplasma pneumoniae najczęściej poszukuje się swoistych przeciwciał w surowicy chorego. W tym celu wykorzystuje się test immunoenzymatyczny ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay test) wykrywający przeciwciała przeciwkoadhezyjne w klasie IgG, IgM, IgA. Zbadanie dynamiki pojawiania się i zanikania przeciwciał klas IgA, IgM i IgG immunoglobulin pozwala ustalić, czy mamy do czynienia z infekcją pierwotną, zakażeniem przewlekłym czy reinfekcją. Przeciwciała IgG utrzymują się w surowicy nawet po wygaśnięciu aktywnego zakażenia, dlatego ich wykrycie uważa się za objaw przebytej infekcji. U osób z zaburzeniami układu odpornościowego produkcja przeciwciał może być zaburzona, co może utrudniać określenie serokonwersji.
Przeciwciała w klasie IgM
Specyficzne przeciwciała IgM przeciwko Mycoplasma pneumoniae stanowią marker ostrego zakażenia drobnoustrojem. Pojawiają się jako pierwsze, w 7-9. dniu infekcji. Ich najwyższe stężenie występuje między 10. a 30. dniem zakażenia. Nie ma jednoznacznych danych określających czas utrzymywania się oznaczalnego poziomu swoistych przeciwciał IgM po zachorowaniu, dlatego w diagnostyce serologicznej rekomendowane jest jednoczesne oznaczenie poziomu swoistych przeciwciał w klasie IgM, IgA i IgG. Ostateczne rozpoznanie ostrego zakażenia drobnoustrojem wymaga udokumentowania serokonwersji i/lub wyraźnego wzrostu stężenia specyficznych przeciwciał klasy IgG w powtórnym badaniu przeprowadzonym po dwóch tygodniach.
Przygotowanie do badania: Pacjent nie musi być na czczo. Na badanie można się zgłaszać cały dzień.
Czas oczekiwania na wynik: 10 dni roboczych.
« Wróć do listy terminów
