Mycoplasma pneumoniae jest jedną z najmniejszych znanych bakterii Gram-ujemnych. Jedynym gospodarzem tego patogenu jest człowiek. Drobnoustrój ten odpowiada za wystąpienie zapalenia górnych dróg oddechowych, tchawicy i oskrzeli. Ponadto Mycoplasma pneumoniae jest najczęstszą przyczyną atypowego zapalenia płuc. Do grupy ryzyka należą dzieci do 10 roku życia, które zapadają na mykoplazmatyczne zapalenie płuc 10-krotnie częściej w stosunku do ogółu społeczeństwa. Największe nasilenie infekcji dróg oddechowych wywołanych przez tą bakterię obserwuje się wiosną i jesienią. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową oraz kontaktu bezpośredniego. Patogen ten dość szybko rozprzestrzenia się wśród członków jednej rodziny oraz w skupiskach ludzi (szkoły, przedszkola, domy dziecka). Okres wylęgania trwa zwykle 2-3 tygodni. Objawy zakażenia Mycoplasma pneumoniae rozwijają się stopniowo, przez kilka dni, a utrzymują się często przez tygodnie a nawet miesiące. Dominującymi objawami są: nieżyt nosa i górnych dróg oddechowych, ból gardła, chrypka, zapalenie ucha. Często towarzyszą im silne bóle głowy, osłabienie, gorączka, nudności, wymioty, nocne poty. Charakterystyczny jest bardzo nasilony kaszel przypominający koklusz oraz trudności w odkrztuszaniu wydzieliny. Cięższy przebieg infekcji może wystąpić u osób ze współistniejącymi schorzeniami lub z zaburzeniami odporności (np. AIDS). Podczas zakażeń Mycoplasma pneumoniae może dochodzić do reinfekcji. Organizm po przejściu zakażenia tą bakterią nie uodparnia się na nią. W związku z tym infekcję Mycoplasma pneumoniae można przechodzić wielokrotnie w ciągu życia. Przebieg kolejnych infekcji jest różny i zależy głównie od stanu immunologicznego pacjenta.
Diagnostyka laboratoryjna zakażeń Mycoplasma pneumoniae
W rozpoznawaniu zakażeń wywoływanych przez Mycoplasma pneumoniae najczęściej poszukuje się swoistych przeciwciał w surowicy chorego. W tym celu wykorzystuje się test immunoenzymatyczny ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay test) wykrywający przeciwciała przeciwkoadhezyjne w klasie IgG, IgM, IgA. Zbadanie dynamiki pojawiania się i zanikania przeciwciał klas IgA, IgM i IgG immunoglobulin pozwala ustalić, czy mamy do czynienia z infekcją pierwotną, zakażeniem przewlekłym czy reinfekcją. Przeciwciała IgG utrzymują się w surowicy nawet po wygaśnięciu aktywnego zakażenia, dlatego ich wykrycie uważa się za objaw przebytej infekcji. U osób z zaburzeniami układu odpornościowego produkcja przeciwciał może być zaburzona, co może utrudniać określenie serokonwersji.
Przeciwciała w klasie IgA
Specyficzne przeciwciała IgA przeciwko Mycoplasma pneumoniae są produkowane przez ok. 3 tygodnie od zakażenia. Po tym czasie ich produkcja przez układ immunologiczny zostaje zahamowana. Ilościowy pomiar stężenie IgA jest lepszym markerem wczesnej fazy zakażenia Mycoplasma pneumoniae niż pomiar IgM. Specyficzne IgA są wykrywane w większym procencie przypadków (zwłaszcza u dorosłych) niż IgM. Ponadto ich stężenie wzrasta szybciej gwałtowniej zaczyna spadać. Jako optymalne rekomendowane jest równoczesne oznaczanie przeciwciał obu wczesnych klas: IgA i IgM wraz z przeciwciałami IgG oraz powtórzenie oznaczeń w odstępie 2-4 tygodni i określenie różnic pomiędzy wynikami.
Przygotowanie do badania: Pacjent nie musi być na czczo. Na badanie można się zgłaszać cały dzień.
Czas oczekiwania na wynik: 10 dni roboczych
« Wróć do listy terminów
